Dlaczego wierzę?, ks. F. Sawicki

W religii chrześcijańskiej przedmiotem wiary są prawdy, objawione przez samego Bo­ga. 
Kto wierzy w Objawienie Boskie, musi oczy­wiście przyjąć naukę objawioną jako bezwzględnie pewną i obowiązującą prawdę. 
Niewiara byłaby nieufnością i nieposłuszeństwem wobec Boga. Prze­jęty właśnie tą pewnością, 
że dogmaty co do treści swej są prawdą objawioną, uważa Kościół kato­licki zachowanie i obronę wiary dogmatycznej za swój święty obowiązek.
Stąd się też tłumaczy, dlaczego Kościół nie to­leruje nieuznania nawet jednego dogmatu. 
Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że można by pozostać dobrym katolikiem, 
choćby się miało pewne zastrzeżenia co do tego lub owego do­gmatu, szczególnie jeżeli nie chodzi o nauki fun­damentalne. 
W rzeczywistości zaś nie powstałaby tylko nieznaczna luka w składzie wiary dogma­tycznej, 
lecz początek ten pociągnąłby za sobą zachwianie całej wiary. Po części już dlatego, że każdy dogmat łączy się wewnętrznie z całym sze­regiem innych dogmatów, 
tak iż nieuznanie jedne­go zmusza logicznie do zaprzeczenia innych. Głów­na racja zaś jest ta, że zaprzeczenie choćby jednej prawdy objawionej podkopuje podstawę ca­łej wiary, 
która polega na Objawieniu Boskim. Kto ma pewne zastrzeżenia co do nauki religii chrześcijańskiej, tym samym oświadcza, że nauki tej nie uważa za naukę objawioną, 
bo w takim ra­zie musiałby ją w całości uznać za prawdziwą. Je­żeli inne artykuły wiary przyjmuje, 
ponieważ le­piej odpowiadają własnym jego poglądom albo nie sprawiają mu tyle trudności, to wiara ta osta­tecznie już nie polega na Objawieniu Boskim, 
lecz na rozumowaniu własnym, nie będzie więc już wia­rą katolicką w ścisłym znaczeniu. Jest ona może częściowo jeszcze katolicką co do treści, ale nie co do podstawy".

Książka poprzedzona wstępem x. Ł. Szydłowskiego FSSPX

s. 126 , format: 115 x 175mm, oprawa miękka